Μόνο 1.700 έχουν απομείνει στην Ελλάδα και κοντεύουν να γίνουν οικόσιτα.
«Πριν από λίγο καιρό αναζητούσα τα ίχνη τους στην περιοχή του Μόρνου. Περπατούσα πολλές ώρες μήπως και βρω έστω κι ένα από αυτά. Ώσπου κάποια στιγμή άκουσα ένα θρόισμα πίσω μου και γύρισα απότομα. Αντίκρυσα δύο ζευγάρια καφέ μάτια να με επεξεργάζονται με περιέργεια, σαν να έλεγαν “θα μας δώσεις τίποτα να φάμε;”...».
Τα δύο τσακάλια ακολουθούσαν για πολλή ώρα τον κ. Γιώργο Γιαννάτο, ζωολόγο με μεταπτυχιακές σπουδές στη Βιολογία Άγριων Ζώων στο Πανεπιστήμιο της Μοντάνα των ΗΠΑ. «Είναι περίεργα ζώα και τολμηρά. Πλησιάζουν τον άνθρωπο και ίσως τύχει να σιγοπερπατούν πίσω του για πολλή ώρα. Όμως δεν φοβήθηκα καθόλου». Γιατί τα τσακάλια μπορεί να θεωρούνται τα πρώτα ξαδέρφια του λύκου, «όμως στους ανθρώπους δεν επιτίθενται ποτέ. Θα σας έλεγα, αντιθέτως, ότι τα τελευταία 9 με 10 χρόνια, που ο πληθυσμός τους έχει σταθεροποιηθεί, η επιβίωσή τους εξαρτάται σε μεγάλο ποσοστό από τον άνθρωπο. Όταν μυριστούν ανθρώπινη παρουσία, σκέφτονται αμέσως ότι εδώ υπάρχει φαγητό!».
Θα μπορούσε μάλιστα να πει κανείς ότι αυτά τα μικρόσωμα και πανέξυπνα σαρκοφάγα ζώα κοντεύουν να γίνουν... οικόσιτα. Να ζουν σαν τους σκύλους, αλλά λίγο πιο μακριά από την αυλή μας, περιμένοντας με λαχτάρα να ρίξουμε κάτι για να φάνε! «Κι αυτό επειδή ως επί το πλείστον έχουν μάθει να επιβιώνουν κοντά σε μικρά χωριά όπου οι άνθρωποι ασχολούνται με περιορισμένης έκτασης γεωργικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες. Τα τσακάλια, που αναζητούν το φαγητό τους τις βραδινές ώρες, αρέσκονται κυρίως στους εύκολους μεζέδες και δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στα οργανικά απορρίμματα των ανθρώπων, όπως τα αποφάγια.
Παρακολουθούν τους κυνηγούς Σύμφωνα με έρευνα που έκανε ο κ. Γιώργος Γιαννάτος και η οποία δημοσιεύτηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση «Μammalian Βiology», κάποιες ομάδες τσακαλιών που ζουν κυρίως στους υγροβιότοπους του Νέστου συνοδεύουν από απόσταση ασφαλείας τους κυνηγούς. Μόλις οι κυνηγοί χτυπήσουν κάποιο υδρόβιο πουλί, ορμάνε και το αρπάζουν.
Σήμερα ο πληθυσμός τους υπολογίζεται περίπου στα 1.700 άτομα. Παλιότερα ήταν χιλιάδες αλλά κυνηγήθηκαν και εξοντώθηκαν αναίτια. Ζουν κυρίως στη Φωκίδα, στον Μόρνο, στην παραλιακή ζώνη της Θράκης, στους υγροβιότοπους του Νέστου και σε παραποτάμια δάση του Έβρου, στη Χαλκιδική, στη Σάμο και σε ορισμένες ορεινές περιοχές της Πελοποννήσου. Συνήθως κινούνται σε ομάδες μέχρι τριών ατόμων και προτιμούν περιοχές που δεν κάνει πολύ κρύο και το υψόμετρο δεν ξεπερνά τα 1.000. Γι΄ αυτό δεν ζουν για παράδειγμα στην Πίνδο, τον θεσσαλικό κάμπο ή στην ορεινή Ευρυτανία όπου η τροφή είναι ελάχιστη και το κρύο τσουχτερό τον χειμώνα.
«Δεν φοβούνται το νερό» Τα τσακάλια, επειδή ακριβώς δεν είναι δραστήριοι κυνηγοί, κατεβαίνουν ακόμη και μέχρι την ακροθαλασσιά για να βρουν φαγητό. Πολλές φορές ο κ. Γ. Γιαννάτος είχε βρει στην αμμουδιά ίχνη από πατημασιές τσακαλιών που είχαν γίνει από την προηγούμενη νύχτα. «Δεν φοβούνται καθόλου το νερό. Όχι μόνο ζουν σε βάλτους και υγροβιότοπους αλλά και κατεβαίνουν στις παραλίες ψάχνοντας να βρουν νεκρά ψάρια, κοχύλια ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να έχουν πετάξει οι ψαράδες για να χορτάσουν την πείνα τους».
Παλιότερα, όταν η οικιστική ανάπτυξη ήταν μικρότερη και το εύρος των καλλιεργούμενων εκτάσεων περιορισμένο, οι πληθυσμοί των τσακαλιών τρέφονταν με βοοειδή, κατσίκες και πρόβατα κάνοντας ομαδικές επιθέσεις σε κοπάδια. Κυρίως παραμόνευαν τα νεογέννητα οικόσιτα ζώα που ήταν αδύναμα ενώ καμιά φορά ρίχνονταν και σε γηρασμένους γαϊδάρους. Την εποχή εκείνη η γεωργία και η κτηνοτροφία στη χώρα μας είχαν παραδοσιακή μορφή και η λεία των τσακαλιών ήταν πιο εύκολη. Τις τελευταίες δεκαετίες όμως αναγκάστηκαν να αλλάξουν διατροφικές συνήθειες και όταν δεν βρίσκουν αρκετά αποφάγια ή φυτικά και ζωικά υπολείμματα που πετάνε οι άνθρωποι, αναζητούν ψοφίμια, κυνηγούν λαγούς, και φυσικά πάπιες και άλλα υδρόβια πτηνά.
«Βοηθούν» στις καλλιέργειες ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ζει το χρυσό τσακάλι που λέγεται έτσι εξαιτίας της απόχρωσης που έχει το τρίχωμα στην πλάτη του. Είναι μικρόσωμο ζώο, λίγο πιο μεγάλο από την αλεπού και λίγο μικρότερο από τον λύκο. Το ύψος της ράχης του φθάνει ή ξεπερνά ελάχιστα το γόνατο ενός ανθρώπου και το βάρος του κυμαίνεται συνήθως στα 10 με 11 κιλά. Σπανίως φθάνει και τα 15 κιλά.
Ζυγίζει δηλαδή το μισό από ένα λυκόσκυλο. Εξαιτίας του μεγέθους του, το τσακάλι έχει κοντά πόδια, όμως είναι ένα ζώο ευλύγιστο και γρήγορο. Τρέχει με γρηγοράδα μικρές αποστάσεις και μάλιστα μπαίνει στη θάλασσα και κολυμπά, διασχίζοντας μικρά κανάλια. Οι επιστήμονες τονίζουν με κάθε τρόπο πως τα τσακάλια δεν πρέπει να εξοντώνονται, να κυνηγιούνται με δηλητηριασμένα δολώματα ή να καταστρέφονται οι περιοχές όπου ζουν. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής υπαίθρου και κυνηγούν θηράματα που προκαλούν ζημιές στις καλλιέργειες.
Πηγή: Εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου